“Yukarı köyde yalan söyledim, aşağı köye geldim kendim de inandım”.

Ata sözünü çok sık duyarız.

Kısadır, özdür, ama bir hakikati tokat gibi yüzümüze çarpar: İnsan, tekrar ede ede kendi yalanına bile inanır.

Günlerdir ekranlarda, meydanlarda, Meclis kürsülerinde siyasetçilerin, gazetecilerin, akademisyenlerin sözlerini dinliyoruz. Sevenleri alkışlıyor, karşıtları eleştiriyor. Bu gayet doğaldır. Lakin ne yazık ki edep çizgisinden çıkan, hakareti marifet sayan sözlere de sık sık rastlıyoruz.

Devletin yasalarına, milletin ahlakına ve köklü kültürümüze aykırı ifadeler

“Satılmış”, “Terörist”, “Hırsız”, “Böyle devlete…” gibi ağır sövgüler  hiçbir şekilde kabul edilemez. Bu dil, sadece sahibini küçültür.

Ömrünü siyaseti izleyerek geçirmiş biri olarak söyleyebilirim ki, Türkiye’de gerçek devlet adamı, parmakla gösterilecek kadar az yetişmiştir. Dünyanın her yerinde ideolojik partilerde lider bağlılığı bir ölçüde normaldir; fakat sözde özgür seçimlerin ve demokratik parlamenter düzenin geçerli olduğu toplumlarda bu bağlılık, kör bir bağımlılık haline gelmemelidir.

Özellikle ekonomik ve kültürel bağımlılıkla boğuşan ülkelerde, liderler koltuğa adeta yapışır, halk da onları adeta kutsal birer kurtarıcı gibi görür. Bu durum, zamanla nefislerin esir alınmasına ve aklın körelmesine sebep olur.

Bizler Anadolu’nun ortak kültür ve medeniyetini ruhlarımıza nakşetmeye çalışan fikir ve gönül adamlarını yeterince dinlemedik. Cumhuriyetimizin kurucusu Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün gösterdiği yoldan uzaklaştığımız için, bugün her alanda dışa bağımlılığımız artarak devam etmiştir, etmektedir.

Hürriyet isterken köleliğe, adalet ararken zulme, mutluluk umarken bunalıma, muhabbet dilerken kin ve nefrete saplandık. Bunu değiştirmek için ciddi bir gayret göstermedik, hâlâ da göstermiyoruz.

Bir dostumun;

“Okey oyununda taş atarken gösterdiğimiz titizliği, ülkemizin geleceği için gösterebilsek, her şey bambaşka olurdu.” Sözünü hiç unutmuyorum.

İnancımıza göre dünya bir imtihan yeri, ahiretin tarlasıdır. Fakat biz, kendi ellerimizle onu bir hapishaneye,  kumarhaneye, meyhaneye ve tımarhaneye çevirdik.

Son günlerde halkın önüne yeni bir siyasi tablo serildi. Şunu iyi bilmeliyiz: Kriz çıkarmak, kin ve nefret kusmak kimseye fayda sağlamaz. İntikam duygusuyla, komplo hevesiyle hareket etmek yerine, barışın ve kardeşliğin yollarını aramalıyız.

Eğer gerçekten “Biz Müslümanız, rehberimiz Kur’an ve Sünnettir” diyorsak, artık şeytanın sofrasından kalkmalı ve iradenin rahmetiyle yıkanmalıyız.

Baharın gelişiyle birlikte önümüze yeni bir sayfa açıldı. Bu sayfayı kim açtı, nasıl açtı, önemli değil. Mühim olan, elimizdeki malzeme ne olursa olsun, en iyi yemeği yapmaya çalışmaktır.

Yeni dönemde Meclis, muhtemelen dört-beş partili bir dengeye oturacak. Partiler, sadece kendi ideolojileri için değil, Türk milletinin ortak çıkarları için çözüm üretmek zorunda kalacaklar.

Ne olursak olalım, kim olursak olalım, saygı görmenin yolu saygı göstermekten geçer.

Ancak Anadolu’nun hamurunda yoğrulmuş, Hz. Peygamber’in yolundan yürüyen, Hz. Ömer gibi adil, Hz. Ali gibi bilgili, Ahmet Yesevi gibi gönül eri, Hacı Bektaş-ı Veli ve Yunus Emre gibi aşk insanlarına yürekten bağlı olan halkımızı; Alevi-Sünni, Türk-Kürt, tarikat-cemaat gibi ayrımlarla bölmeye çalışan zihniyetlerden uzak durmalıyız.

Bugün hiç kimse kerameti kendinde görmemeli. Şimdi eteklerimizdeki taşları dökme ve birlik olma zamanıdır. İnatla, kibirle, öfkeyle hareket etmenin kimseye faydası yoktur.

Unutmayalım: Gemimiz yaralı ve su almaktadır.

Bu aşamada kaptanın kim olduğu değil, gemiyi nasıl kurtaracağımız önemlidir. Gemi batarsa, hepimiz batarız.

Şeytan sofrasından kalkıp, İradeyle yıkanmanın, merhametle silinmenin ve akılla yürüyüşe geçmenin tam zamanıdır.

28 Nisan 2025

HOŞÇA KALINIZ