İnsan, doğumundan ölümüne kadar, bazen anlamlı bazen anlamsız bazen de yaşamın gereği olarak sürekli bir kavga içinde olur.

Belli bir yaşa geldiğinde, kimi zaman dış dünyasındaki zorluklarla, kimi zaman  hemcinsleriyle ve doğa ile mücadele ederken, kimi zamanda en büyük kavgasını kendi içinde kendisiyle yaşar. İnsan kendiyle neden kavga eder? Bu kavganın anlamı nedir ve bu kavgadan nasıl galip çıkılır, tüm bu sorulara cevap bulmaya ve okurlarım ile paylaşmaya gayret edeceğim.

İnsan, doğası gereği değişip, gelişen, zaman zaman kendine yenik düşen bir varlıktır. İçinde hayalleri, pişmanlıkları, korkuları, vicdan muhasebeleri ve beklentileri sürekli bir çatışma içinde bulunur.

İyi bir insan olma isteği, zaafları ve alışkanlıkları bazı insanları karmaşık duygular içine sokar. Bu duygular, geçmişin ağırlığıyla, geleceğe dair  yükleri ve geleceğe dair kaygılarla şekillenir.  “Daha iyi biri olabilir miydim”, “Bu kararı vermekle hata mı yaptım”,  “Ya başarısız olursam?” gibi çeşitli sorular kafamızı daima meşgul eder. Bunlar, insanların kendisiyle yaptığı en büyük kavganın parçalarıdır.

İnsan kendiyle kavgasını başardığında huzur bulsa bile bu kolay bir süreç değildir. Kendini olduğu gibi kabul etmek, hatalarını sahiplenmek, geçmişiyle yüzleşebilmek, içindeki zayıflıkları bilmek büyük bir erdemliliktir.

İçindeki kavgayı kazanabilmenin en önemli adımı, yeniliklere ve gelişime açık olmaktır.

İnsan, kendini bağışlamayı, hatalarından tecrübe kazanmayı öğrendiğinde, geçmişin karmaşasından kurtulup geleceğe daha rahat ilerler.

Sonuç olarak, İnsan yaşamının en büyük kazancı kendi iç dünyasındaki savaşlardan galip gelmesidir. Bu kavgaların sonunda galibiyetin yolu, kendini tanımak, anlamak ve kendini olduğu gibi kabul etmekten geçer. İnsan kendiyle barıştığında, dünyası da barış içinde olur.

Bu yüzden en büyük savaşı, içimizdeki düşmanla, cesaretle vermeli, kendi içimizdeki fırtınaları dindirmeyi öğrenmeliyiz.

İnsan, kendiyle kavgasını bitirdiği zaman gerçek huzuru bulmuş olur.

 HOŞÇA KALINIZ

06 Şubat 2025